Life Story EP. 3

Inne opowiadania i kolejne Epizody znajdziecie w archiwum bloga o tu ---------->>

Oj, coś słabo poszedł mi ten Epizod... tak sadzę :(
Czekam na opinię i pozdrawiam moje kochane czytelniczki <3 !!
Wpisujcie mi się do '' Czytelników '' :P

‘ III ‘ Mój wybawco…

Stoimy na przystanku autobusowym. Dziewczyny oczywiście się wystroiły. Sumi miała na sobie ciemnofioletową sukienkę w kratkę, sięgającą prawie do kolan. Kształtem przypominała bombkę, chociaż w zasadzie wyglądem też, bo mieniła się niesamowicie. Miion założyła niedługą ciemnozieloną spódniczkę i szeroką hiphopowską koszulkę z narysowanym na niej chłopakiem tańczącym breakdancea. Ja miałam na sobie zwykłe ciemne rurki i tunikę w szerokie paski o pomarańczowym odcieniu.

Stałyśmy i czekałyśmy na autobus. W pewnej chwili na przystanek przyszło dwóch chłopaków. Wyglądali na nie dużo starszych od nas, góra dwa lata wyżej. Miion i Sumi zajęte były swoimi komórkami więc nawet nie zauważyły, że ktoś się pojawił. Z nudów spojrzałam w stronę nieznajomych, czego od razu pożałowałam. Kiedy obróciłam głowę to jeden z nich ( wysoki brunet ) instynktownie podniósł swoją i wtedy nasze oczy się spotkały. Chłopak najpierw zlustrował mój ubiór ( no chyba ubiór ) po czym uśmiechnął się do mnie. Poczułam, że się czerwienię więc udając, że niczego nie zauważyłam, odwróciłam głowę w drugą stronę.

- Cześć – usłyszałam po chwili – Jestem Hiroya Satoru.

Spojrzałam na bruneta.

- Cześć – odpowiedziałam i wyjrzałam w bok zobaczyć czy przypadkiem autobus nie nadjeżdża.

- Czekasz na kogoś – spytał grzecznie.

- Nie bardzo. Jestem tu właściwie z moimi przyjaciółkami… – powiedziałam patrząc w kierunku Miion i Sumiko. Chłopak odwrócił się w ich stronę – Jedyne na co czekam to autobus – dodałam.

Brunet obrócił głowę z powrotem w moją stronę.

- No tak.

- O proszę – powiedziałam  - Właśnie jedzie. Miło było poznać – pożegnałam się i pociągnęłam za sobą dziewczyny wsiadając do autobusu.

***

Nie czuje się najlepiej w takim towarzystwie. Jesteśmy już na imprezie w Pabllo. Jest tu mnóstwo jedzenia, picia i masa ludzi, których w ogóle nie znam. Ja tam w ogóle się nie bawię, za to dziewczyny chyba aż za dobrze. Miion rozmawia z jakimś nowo poznanym chłopakiem i wygląda na to, ze nieźle się dogadują. Sumi zaś wywija i kręci się na parkiecie jak szalona, z jakimś nieznanym mi blondaskiem. Ja usiadłam sobie bezpiecznie na kanapie gdzieś w kącie. Popijam coca colę oglądając jak inni ludzie robią z siebie totalnych idiotów. No proszę, jak można grać w pokera w miejscu publicznym. No oczywiście zrozumiem to jeśli to jest zwykła gra, a nie taka w, której za przegraną rundę, musisz oddać coś swojego, mam na myśli część ubioru oczywiście. Właśnie jedna dziewczyna o krwistoczerwonych włosach wyłożyła na środek stołu swój biustonosz. Dziewczyno! Polecam ci iść do psychoterapeuty, szkoda, że gaci nie zdjęłaś. Ten świat wariuje…

- Chyba się już gdzieś spotkaliśmy – usłyszałam nagle męski głos.

- Nie sądzę – powiedziałam nie odwracając nawet głowy w stronę nieznajomego. Dalej popijałam swój napój.

- A mi się wydaje, że gdzieś cię jednak już widziałem.

Spojrzałam na niego.

- Możliwie, ale chyba nie w tym życiu.

Chłopak, a raczej mężczyzna, usiadł obok i objął mnie ramieniem.

- Chcesz się może zabawić? – szepnął mi do ucha.

Poczułam ukłucie w brzuchu. Myślałam, że jak go spławie to się odwali.

- Puszczaj mnie – powiedziałam spokojnie odpychając go od siebie.

- Jesteś pewna? Nie chcesz zobaczyć  w akcji młodego tygrysa?

- Chyba osła. Puszczaj mnie!

- No chodź, nie bój się…

Koleś był niewiarygodnie natrętny. Zaczęłam się mocniej wyrywać a wtedy on zaczął mnie przyciągać do siebie. Poczułam jak kładzie mi rękę na udzie.

- Puszczaj mnie! – krzyknęłam. Czy ci ludzie niczego nie widzą?! Są tak głupio zapatrzeni w siebie! Nie no, wybrałam świetne miejsce!

- Wybacz kolego, ale jeśli nie odejdziesz od mojej dziewczyny to być może jest to twoje ostatnie spotkanie z kobietą – usłyszałam czyjś głos. Mężczyzna obrócił się zaskoczony.

- Sory Hiroya, nie wiedziałem, że to twoja panna. Zmywam się – powiedział i poszedł. Zauważyłam, ze usiadł przy barze i zaczął rozmawiać z barmanką. Ale to nieważne, ważniejsze jest to kim był ten, co mi pomógł. Podniosłam głowę i zauważyłam młodego bruneta. Chłopak podszedł bliżej i usiadł na kanapie na przeciw mnie.

- Wszystko w  porządku? – spytał.

- Czy ja cie gdzieś już nie widziałam?

- Cóż, możliwe. Dużo ludzi mnie zna.

- Czekaj, to nie ty podszedłeś do mnie na przystanku?

- Ach no tak, racja. Przecież to ty mnie spławiłaś – zażartował.

- Przepraszam. Po prostu… Ja…

- Rozumiem. I nie dziwię ci się. A zwłaszcza po tym co zobaczyłem. A właśnie, nie zadawaj się z tym typem, to zboczeniec pierwszej rangi, przyczepia się do każdej ładnej dziewczyny. Lepiej na niego uważać.

„ Czy mi się przesłyszało czy ten chłopak właśnie powiedział, że jestem ładna? ‘’

- Jak dobrze pamiętam to on powiedział do ciebie… eeto…

- Hiroya.

- Właśnie. To by oznaczało, że się znacie.

- To było dawno.

- Jak to możliwe, że taki chłopak jak ty zadawał się z takim idiotą jak tamten?

- No cóż, ponoć przeciwieństwa się przyciągają.

- A te słowa nie dotyczą przypadkiem przyciągania się płci przeciwnych?

Zaśmiał się.

- Możliwie.

- No cóż, w każdym razie dziękuje.

- Teraz jesteś moją dłużniczką – powiedział ze złośliwym ale wesołym uśmieszkiem.

- No wiesz co…

- A wiesz jak możesz spłacić swój dług?

- Jak?

Brunet wstał i podszedł do mnie. Pochylił się delikatnie i wyciągnął rękę. Spojrzałam na niego z uśmiechem.

- Mam z tobą zatańczyć?  - zaśmiałam się.

- Jeśli chcesz.

Uśmiechnęłam się do niego.

- No… dobra – powiedziałam i podałam mu dłoń.

Gdy chłopak wziął mnie za rękę i zaprowadził na parkiet, skończył się szybki kawałek a zaczął wolny. „ To lepiej czy gorzej? ‘’ - ciężko było mi to rozsądzić. Pewnie przez godzinę zastanawiałabym się, w jaki sposób mam go objąć, ale on ułatwił mi zadanie i dosłownie wziął sprawy w swoje ręce. Nie tuliliśmy się do siebie. Jak na dżentelmena przystało brunet objął mnie jedną ręką w talii po czym podniósł wyżej nasze splecione dłonie. Ja swoją – tą wolną – położyłam na jego ramieniu.  Ani się obejrzałam, a i my zaczęliśmy tańczyć. Kiedy skończyliśmy wróciliśmy na niedawne miejsce.

- Świetnie tańczysz. Naprawdę – powiedziałam z podziwem.

- Ty też nieźle. Nie jak profesjonalista ale nieźle – uśmiechnął się.

- Dzięki.

Chwile posiedzieliśmy w ciszy póki on się nie odezwał.

- Jesteś sama? Wydawało mi się, ze byłaś z przyjaciółkami.

- Tak. Jak widać obie są zajęte – zaśmiałam się.

- A więc wracasz sama?

Nagle przypomniało mi się, ze Saitoh-kun miał przyjść po mnie o w pół do dwunastej. Która to godzina? Spojrzałam na zegarek - 23.45. O kurde!

- Jestem spóźniona – powiedziałam przestraszona.

- Na co? – spytał zdezorientowany.

Obróciłam głowę w jego stronę.

- Ee… Miał przyjść po mnie znajomy, ale… - spojrzałam z powrotem na zegarek – spóźniłam się.

- O której miał przyjść? – spytał spokojnie.

- W pół do dwunastej.

- To pewnie jeszcze tam czeka.

- Szczerze w to wątpię – mruknęłam – Powiedział jasno, ze jeśli mnie nie będzie o wyznaczonej godzinie, to będę wracać sama.

- Z kim ty się zadajesz? – spytał zdziwiony.

Spuściłam głowę. Chyba ma racje…

Cisza.

- W każdym razie… – zaczął – skoro jego nie ma, to może ja cię odprowadzę?

- Dzięki – powiedziałam cicho.

- Nie ma za co…. Eee… mówiłaś ze jak się nazywasz? – zaśmiał się.

„ Ale ze mnie idiotka, nawet się nie przedstawiłam ‘’.

- Przepraszam, całkiem zapomniałam. Jestem Kamiya Rika.

- A więc Rika-san, pozwolisz się. odprowadzić?

Uśmiechnęłam się.

- Jasne.

Kiedy wyszliśmy z klubu nawet się nie rozejrzałam za Saitoh-kunem, byłam pewna, że już dawno sobie poszedł. Po drodze Hiroya-kun zaczął się wygłupiać. Żartował i opowiadał dziwne, zabawne urywki z jego życia. Czasami próbowałam powstrzymywać się od śmiechu, bo przy niektórych sytuacjach nie wypada, ale on sam się z tego śmiał, tak wiec później śmiało się do niego przyłączyłam. Nagle Hiroya-kun zatrzymał się i obrócił.

- Co jest? – spytałam zdziwiona.

- Mam dziwne wrażenie, że ktoś nas obserwuje – powiedział rozglądając się uważnie. Brunet odwrócił się z powrotem w moją stronę i zobaczył strach panujący w moich oczach.

- Nie bój się – powiedział łagodnie.

Ruszyliśmy dalej ale już normalnie rozmawiając. Zatrzymaliśmy się na stacji metra.

- To ja już będę leciał.

- Dzięki za odprowadzenie.

- Nie ma sprawy – uśmiechnął się - Uważaj na siebie – powiedział i poszedł w przeciwnym kierunku. Stałam tak na stacji i czekałam na pociąg. „ Ciekawe czy jeszcze kiedyś go spotkam – pomyślałam – był miły i szarmancki, nie to co pewna osoba za którą tak głupio szaleje ‘’.

- Czy ty znasz się na zegarku? – usłyszałam nagle.

Przestraszona odwróciłam gwałtownie głowę. Za mną stał Saitoh-kun.

- S… Saitoh-kun? Co ty tu robisz? – spytałam zaskoczona jego obecnością.

- Czekam… Na ciebie… A ty się gdzieś włóczysz – powiedział.

- Ale przecież powiedziałeś…

- Głupia! To miało na celu uświadomienie ci tego, że będziesz wracać sama! – przerwał mi – A ty tymczasem łazisz z jakimś obcym kolesiem. Pomyślałaś może co mogłoby ci się stać?

„ Chwila moment… ‘’

- A czy to nie ty przypadkiem powiedziałeś, że wątpisz w to, żeby ktokolwiek chciał mnie ruszyć? – spytałam złośliwie. „ No i proszę. Zaskoczony? ‘’.

- Cóż, są gusta i guściki.

- Świnia – powiedziałam i odwróciłam się do niego plecami.

Chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że mnie to zaboli. Uważał to pewnie za niewinny żart, ale ja i tak wzięłam to sobie do serca.

- To ty łazisz z obcymi chłopakami mimo tego, że umówiona byłaś wcześniej z innym – powiedział – I kto tutaj jest świnią?

Poczułam na twarzy rumieńce. „ Ja byłam z nim umówiona? ‘’. Wcześniej o tym, nie pomyślałam. Tak naprawdę chodziło o odprowadzenie do domu, ale przecież i tak bylibyśmy sami. Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. Może złośliwy, ale czego się nie robi by wygrać. Zdawałam sobie sprawę z tego, że gdzieś w kącikach moich ust czaił się uśmiech. Odwróciłam się z powrotem w jego stronę.

- Czyżbyś był zazdrosny? – spytałam.

Saitoh-kun nie tylko się zdziwił, ale i zawstydził.

- Głupia jesteś? Niby o co miałbym być zazdrosny.

- No nie wiem. Ty mi powiedz.

- Pewna siebie co?

- Jak nigdy wcześniej – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Nie myśl sobie, że do ciebie startuje. Po prostu cię uświadamiałem.

- Cóż, a jednak zdziwiłeś się widząc mnie z innym chłopakiem.

Nagle spoważniał. Ściągnął lekko brwi.

- Mam gdzieś to z kim się spotykasz. Nie obchodzi mnie to. Mówiąc tak miałem na myśli, że jakby ci się coś stało to ja bym miał za to przesrane.

- Ach tak?! A więc szkoda, ze nic mi się nie stało! Chociaż raz Pan geniusz miałby za swoje! – odwróciłam się do niego tyłem i podeszłam bliżej ulicy.

- Pan geniusz co? – powiedział nagle – Ty tez mnie za takiego uważasz? Wszyscy widzicie tylko inteligencje, ale prawdziwej osoby to już nie.

Zatkało mnie. No cóż, może trochę przesadziłam. Spuściłam lekko głowę lecz odwrócona byłam cały czas do niego tyłem.

- Przepraszam. Nie tak to chciałam ująć.

Saitoh westchnął.

- Nieważne.

Nagle na stację wjechał pociąg. Wysiadła z niego masa ludzi. Kiedy Saitoh-kun wsiadł do środka drzwi automatycznie zaczęły się zamykać. Nie zdążyłabym wsiąść, gdyby nie to, że Saitoh-kun wkładając rękę miedzy zamykające się drzwi, spowodował, że z powrotem się otworzyły. Zaskoczona wsiadłam do środka.

***

- Rika-chan, telefon do ciebie! – krzyknęła z dołu Oba-sama. Telefon? Do mnie? Dziwne. Kto może do mnie dzwonić, przecież nikomu nie dawałam numeru. Zeszłam na dół i wzięłam do ręki słuchawkę. W salonie siedział Saitoh-kun i czytał gazetę.

- Tak słucham?

- Rika? – usłyszałam w słuchawce męski głos.

- Przepraszam kto mówi? – spytałam zdezorientowana.

- Hiroya-kun z tej strony, pamiętasz mnie?

- Ach tak. Pewnie, że pamiętam. Ale jak ty się do mnie dodzwoniłeś? Przecież nie dawałam ci numeru.

- Aaa, to tajemnica – usłyszałam w jego głosie nutę rozbawienia -  Słuchaj masz dzisiaj trochę wolnego czasu?

- Cóż, w zasadzie to miałam się uczyć. A o co chodzi?

- O nic. Po prostu chciałem się z tobą umówić – powiedział bez żadnego skrępowania.

Wow. Trochę mnie tym zaskoczył. Mimo wszystko poczułam dziwne, miłe uczucie.

- Umówić się? – powtórzyłam jeszcze raz dla pewności, że się nie przesłyszałam. Kątem oka zauważyłam, że Saitoh-kun spogląda w moją stronę co jeszcze bardziej mnie nakręciło.

- Hai – odezwał się głos w słuchawce – Chciałem wybrać się z tobą do parku morskiego.

- Brzmi ciekawie… No dobra. Spotkamy się o piątej pod akademią Greenwould.

- Dlaczego tam? Nie mogę czekać pod twoim domem?

- Eetoo… - miałam mały mętlik w głowie.

- Jeśli ci to nie pasuje to spotkamy się pod tą szkołą – powiedział po chwili.

- To do zobaczenia – powiedziałam i odłożyłam słuchawkę.

Saitoh-kun bez ukazania żadnych emocji zazdrości czy czegokolwiek znów spojrzał w gazęte. Bez słowa odwróciłam się na pięcie i poszłam na górę się uszykować.