Life Story EP. 4

Inne opowiadania i kolejne Epizody znajdziecie w archiwum bloga o tu ---------->>

Wpisujecie się do '' Czytelników'' :)

W tym momencie edytuje post ponieważ chcę wam przypomnieć, że TAK, to opowiadanie jest pisemną wersja ITAZURA NA KISS jednakże relacje bohaterów bd co nie co przeze mnie zmienione. Proszę o tym pamiętać i czytać dokładnie pierwsze wpisy

‘ IV ‘ Chytry  plan

Słyszę pukanie do pokoju. Otwieram drzwi. Mama Saitoh przyszła do mnie z ciastkami i herbatą. Co za miła kobieta.

- Proszę zjedz to - uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Dziękuje. Proszę, niech Pani wejdzie.

Usiadłyśmy sobie na małej kanapie.

- Ciężko się uczysz prawda?

- Nie, siedzę sobie tylko - zaśmiałam się.

- Powinnaś trochę odpocząć - powiedziała zmartwionym głosem. Ni z stad ni z owad wybuchła śmiechem - Zawsze chciałam tak robić - powiedziała zadowolona - robić przekąski i mówić o odpoczynku. Ah - westchnęła -  Czuję się jak matka.

- A Saitoh nie je przekąsek? - spytałam łapiąc za ciastko.

- Nie, on rzadko się uczy.

O mało się nie zadławiłam.

- Nie uczy się?!

- Mhm. Już śpi.

- Ale ma zawsze takie dobre oceny… Więc musi być prawdziwym geniuszem.

- Tak myślisz? - wstała z kanapy i podeszła do komputera wpisując cos w wyszukiwarce. Podeszłam bliżej niej - Dobre oceny? Wiesz, on w ogóle nie jest rozrywkowy.

- Masz bloga ?

- Tak - odpowiedziała dumnie - Jestem całkiem przyzwoitą blogerką

- Masz 160 komentarzy?! - pod jednym postem, który był zamieszczony zaledwie kilka dni temu.

- Spójrz! To Usui - wskazała palcem na monitor - Usui jest niewychowany, nie sądzisz? Jest jak starszy brat.

- I tak jest słodki.

- Pewnie wyglądałaś ślicznie gdy byłaś mała. Nie masz jakiegoś albumu? Chciałabym go obejrzeć.

- Nie mam zbyt wielu zdjęć.

Podeszłam do małej półki i wyciągnęłam z niej niewielki album.

- Jak ślicznie - powiedziała przeglądając zdjęcia - Twoja mama? - kiwnęłam głową - Oh, jest piękna. Dlatego jesteś taka ładna.

- Prawdę mówiąc nie pamiętam jej za dobrze. Mówią, że umarła gdy miałam 4 lata. Dlatego czasami oglądam to zdjęcie, żeby jej nie zapomnieć.

Spojrzała na mnie z uśmiechem.

- Masz podpisy pod zdjęciami. Oh! To jest interesujące.  ‘’Lato, nie mamy  klimatyzacji więc wyszliśmy na powietrze. ‘’ Dowcipna jesteś, ty to napisałaś?

- Tak.

- ‘’Kurczaczek... Jest taki leciutki. Nawet jeśli trzymamy coś lekkiego po pewnym czasie staje sie to ciężkie. Życie jest takie same. ‘’ Ah, już jak byłaś malutka byłaś bardzo bystra. A jaka śliczna.

- Saitoh też był śliczny jak był mały prawda?

- Ah, tak. O! Chcesz zobaczyć cos zabawnego? - podekscytowała się.

Kiwnęłam głową. Wyszła z pokoju i za chwilę wróciła z albumem w ręku. Usiadłyśmy wygodnie na łóżku i zaczęłyśmy go przeglądać. Otworzyłam pierwsza stronę. Były na niej zdjęcia małej słodkiej dziewczynki.

- Jest słodka. Ładna! Bardzo ładna! Ah... kim jest to dziecko? Wygląda trochę jak Saitoh…

- To Saitoh.

- Co?! - spojrzałam na nią zszokowana.

- To jest Saitoh - zaśmiała się - Czekaj. Gdzie to jest - zaczęła przewracać kartki w albumie - O , jest. Patrz - na zdjęciu była mała dziewczynka w niebieskiej sukience, która wyglądała jak Saitoh. Byłam w szoku.

- Kiedy Saitoh był w brzuchu, był bardzo spokojnym dzieckiem. Chciał jeść tylko arbuza, truskawki i winogrona. Więc do końca myślałam, że to będzie dziewczynka. Dlatego buciki, ubranka, zabawki. Wszystko to było dla dziewczynki. Ale jest chłopcem. Więc co miałam zrobić? Wyrzucić to wszystko co kupiłam?

- To prawda, ale…

- Nie mówiłam ci, że zawsze pragnęłam mieć córkę - uśmiechała się - Dlatego przez chwilę uważałam go za dziewczynkę. Ale poszliśmy na basen i został nakryty. Musiał być wtedy naprawdę przestraszony. Może właśnie dlatego teraz jest taki jaki jest. Ah mam jeszcze film! - spojrzałam na nią - Kiedy tak patrzysz z tej strony to on wcale nie jest geniuszem - zaśmiała się

Zamyśliłam się na moment. Ni stąd ni z owąd na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Uśmiech, który mówił sam za siebie ‘’ mam plan ‘’.

‘’ W szkole - w klasie, na przerwie’’

- Hey! Co jest?- spytała Miion - Z czego się tak śmiejesz?

- Ja? A co wyglądam strasznie?

- Ta, strasznie - zaśmiała się Sumiko.

- Naprawdę? Ciekawe dlaczego- śmiałam się dalej.

- To nie jest reakcja na zatwardzenie no nie?

Nagle w klasie zrobiło się cicho. Było słychać tylko mój śmiech. Kiedy to zauważyłam także ucichłam. Miion i Sumiko, jak i reszta klasy, wszyscy patrzyli za mnie. Odwróciłam się i zobaczyłam Saitoh stojącego w klasie.

- Saitoh? Co on tu robi?- spytał ktoś

Ten kiwnął palcem żebym podeszła. Zdziwiona ruszyłam w jego stronę.

- Co jest?

- Weź swój strój od WF i chodź ze mną - powiedział.

- Co? Strój od WF? - zmarszczyłam brwi. Saitoh posłał mi tylko zniecierpliwione spojrzenie - Dobra, rozumiem.

Podeszłam do swojej ławki i wzięłam strój. Nagle się spostrzegłam, ze jest większy. Spojrzałam na podpis na koszulce. ‘’ Saitoh Takashi ‘’. A wiec o to chodzi, zaśmiałam się cicho. Kiedy wychodziłam razem z Saitoh cała klasa patrzyła za nami.

Stanęliśmy na rogu szkoły tak żeby nikt nas nie widział i wymieniliśmy się strojami.

- Ah - westchnął - że też musiało do tego dojść.

- Mogłeś to ubrać.

- Co? - spojrzał na mnie zdziwiony.

- Przecież już kiedyś nosiłeś damskie ciuszki - powiedziałam powstrzymując się od śmiechu. Sięgnęłam do kieszeni mundurka i wyjęłam z niego zdjęcie małego Takashiego.

Saitoh otworzył szeroko oczy widząc co trzymam w dłoni. Rzucił się w moim kierunku próbując mi je wyrwać.

- Skąd to masz?! - krzyknął wkurzony.

Uciekałam przed nim chowając zdjęcie a on gonił mnie po całym podwórku żeby mi je zabrać. W końcu się zmęczyłam i dałam za wygraną.

- Dobra dobra , oddam ci to zdjęcie - powiedziałam zatrzymując się zdyszana - Ale mam jeden warunek.

- Warunek? Jaki warunek?

- Pomóż mi się uczyć do testu.

- Co?

- Też chce się dostać do sali naukowej.

- Nie jestem Bogiem.

- Wiem. To jak pomożesz mi?

- To nie możliwe.

- Aha, rozumiem…

Wyciągnęłam fotografię w stronę okna skąd obserwowała nas cała moja klasa.

- Ej, patrzcie! - krzyknęłam.

- Hej! -  wrzasnął Saitoh - Dobra dobra pomogę ci!

Schowałam zdjęcie z powrotem do kieszeni. A jednak mój niezawodny plan się udał. I kto teraz jest geniuszem? Hehe.