Life Story EP. VI

VI  Radocha!

‘’ Następnego dnia w szkole ’’

Wchodzę po schodach zaraz za Saitoh i przypominam sobie raz jeszcze ostatnie wzory.

- Powodzenia - powiedział Takashi wchodząc do swojej sali lekcyjnej a mnie zostawiając samą na korytarzu.

Odwróciłam się zdziwiona.

- Dureń - burknęłam pod nosem - Po co grasz takiego fajnego - i z uśmiechem na ustach poszłam do swojej sali.

W klasie nauczyciel rozdał nam sprawdziany. Kiedy tylko dostałam swój zaczęłam robić go zawzięcie. Byłam w szoku. Zadania były bardzo podobne do tych, które rozwiązywałam razem z Saitoh.

Następnego dnia udałam się od razu w kierunku wyników egzaminu całej szkoły. Oczywiście masa ludzi już tam stała. Przecisnęłam się przez tłum i odruchowo spojrzałam na 1 miejsce. ‘’ Saitoh Takashi ‘’. Znów ma najlepszy wynik. Cóż, udało mu się nawet pomimo tego, że nie spał za wiele. Co za ulga. Zaraz obok piramidy wyników całej szkoły wywieszono kartkę z ‘’ najlepszą pięćdziesiątką ‘’.

Saitoh podszedł do tłumu ludzi i przecisnął się przez nich by zobaczyć wyniki. ‘’ Saitoh? ‘’ - szepnął ktoś ‘’ co on tu robi, przecież  nigdy nie sprawdzał wyników’’. Ja oczywiście zobaczyłam go jak oddalił się od tłumu. Podbiegłam do niego.

- Znów masz idealny wynik. To świetnie - uśmiechnęłam się - Gratuluje.

- Oczywiście, uczyłem się pierwszy raz w życiu. Jak mogę nie mieć IDEALNEGO wyniku?

Na mojej twarzy zawidniał grymas.

- Ty też - powiedział.

- Co?

- Jeszcze tego nie widziałaś?

- Ja… Ja?! - spojrzałam na niego z szokiem. Odwróciłam się i podbiegłam jeszcze raz do tablicy z wynikami. Spojrzałam na listę pięćdziesięciu najlepszych. ‘’ Miejsce 50. Kamiya Rika ‘’. Nie wierzę własnym oczom. Dostałam się!

Znów przybiegłam do Takashiego tym razem z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Widziałeś? Tam jest moje nazwisko! – krzyczałam z radości,

Saitoh wyciągnął ku mnie swoją dłoń.

Spojrzałam na nią i ścisnęłam w geście podziękowania.

- Dzięki, dzięki, dzięki!

- Co ty robisz? – zabrał dłoń z powrotem.

Spojrzałam zdezorientowana

- Ta rzecz- powiedział.

- Aaaa – przytaknęłam i wyciągnęłam zdjęcie z kieszeni – To?

Wyrwał mi je z ręki, odwrócił się i ruszył w przeciwnym kierunku.

- Dziękuje! Saitoh dziękuje! – krzyknęłam za nim.

Nie wiedziałam, mogłam tylko podejrzewać, że w tym momencie uśmiechnął się pod nosem.